icon-phone arrow icon-search mail pinterest google-plus facebook instagram twitter youtube linkedin icon-share icon-close icon-whatsapp
Blog: op vakantie

Op Vakantie

Glimlachend begroet hij me: “Peter! Ach, wat leuk! Ben jij er weer? Ga zitten!” Met een grote armzwaai gebaart hij naar de stoel die naast hem staat. Hij lijkt gelukkig om me te zien, dus ik kan het niet over m’n hart verkrijgen om te weigeren en ga naast hem zitten aan het tafeltje waar een dik, langwerpig, bruin kleedje met onduidelijke motieven op ligt. Op het kleedje zit een grote vlek, waarschijnlijk van een ongelukje, lang geleden.

“Wat leuk! Wil je koffie? Wacht, ik roep de ober even!”Hij kijkt om zich heen, maar de ober is in de verste verte niet te bekennen. “Niet nodig hoor, zoveel tijd heb ik echt niet”, antwoord ik, maar hij lijkt het niet te horen en kijkt geërgerd naar het tafeltje naast ons waar een oude dame net in een schaterlach uitbarst. Hij trekt aan mijn arm. “Let er maar niet op, ze zijn hier een beetje koekoek” fluistert hij, terwijl hij met zijn linkerhand een draaiende beweging om zijn oor maakt. “Maar waar blijft die ober nou?” Ik besluit er niet verder op in te gaan. “Hoe gaat het vandaag met u?” vraag ik, al kan ik het antwoord wel raden. “Met mij? Prima hoor! Morgen gaan we op vakantie, ik heb er zo’n zin in! Gretha is al druk bezig om de koffers in te pakken en dan gaan we morgen al heel vroeg weg. Straks haal ik de kinderen op van school!” Zijn ogen schitteren van pret. “We gaan naar euh… ach kom, hoe heet het ook alweer, met die bergen, Oostenrijk! Ja Oostenrijk, daar gaan we naar toe! Met de kinderen!” Ik klop hem zachtjes op zijn rug. “Dat is mooi meneer Dekker! U gaat vast heel veel bergen zien, daar in Oostenrijk!” Meneer Dekker is in gedachten verzonken. “Op vakantie!”, mompelt hij, “Met Gretha en de kinderen!” De dame aan het tafeltje naast ons klapt in haar handen van plezier.

Een jonge vrouw van een jaar of 20, felrood gekapt, komt met ferme pas op ons afgelopen. Ze legt haar hand op de schouder van meneer Dekker en buigt zich over hem heen. Haar rode haarlokken raken zijn wang aan. “Daar bent u, meneer Dekker, gaat u met me mee? Het is al 3 uur geweest!” Meneer Dekker staat op. Hij lijkt mij al lang vergeten te zijn. “Ik ga op vakantie”, zegt hij trots, “Met Gretha. Die is de koffers aan het inpakken.” Er zit een grote vlek op zijn broek. Waarschijnlijk van een ongelukje, nog niet zo lang geleden. Hij pakt de uitgestoken hand van de roodharige vrouw. “Dat is fijn, meneer Dekker,” glimlacht ze, “U heeft het ook wel verdiend hè?” Hij mompelt iets, maar ik kan het niet verstaan. Arm in arm lopen ze langzaam naar de deur aan het einde van de zaal. Naast de deur staan enkele rollators geparkeerd, netjes op een rij. Op de achtergrond zingt André Hazes over een vlieger. Ik kijk het stel na. Een oude, gebogen man die, schuifelend aan de arm van een struise roodharige jongedame in uniform, de zaal uit loopt. Hij kijkt niet meer om.

Meneer Dekker is 92 jaar. Zijn vrouw, Gretha, is 18 jaar geleden overleden aan een beroerte. Kinderen hebben ze nooit gehad, al hadden ze dat wel graag gewild. Ze hielden allebei erg van wandelen maar bergen hebben ze nog nooit gezien, de vakanties gingen ieder jaar naar Zeeland. Meneer Dekker had een broer, Peter, die op 46-jarige leeftijd verongelukte. Meer familie is er niet. Meneer Dekker woont nu al 6 jaar op een gesloten afdeling in een Verpleeghuis. Hij lijdt aan de ziekte van Alzheimer, een ziekte die, in het stadium waarin hij nu verkeert, meer een zegen dan een vloek voor hem is. Morgen zie ik hem weer. Dan zal hij me vertellen over de vakantieplannen. Ze gaan naar Oostenrijk. Meneer Dekker verheugt zich er enorm op.

Ben

Altijd op de hoogte blijven? Volg ons online

Adres

Het Haagje 129A
7902 LE Hoogeveen

Heeft u zorg nodig?

Bel 0528 - 341 965