icon-phone arrow icon-search mail pinterest google-plus facebook instagram twitter youtube linkedin icon-share icon-close icon-whatsapp
Blog: op vakantie

Niks te klagen

In de woon-zorg locatie “De ZorgVilla” in Veenoord staat sinds kort een zogenaamde “virtuele fiets". Met die virtuele fiets kunnen de bewoners van de ZorgVilla fietstochten maken door steden en natuurgebieden in binnen- en buitenland terwijl ze in werkelijkheid gewoon in de huiskamer van de ZorgVilla zijn. Zittend op een stoel voor een beeldscherm, de voeten in de trappers van een beweegtrainer, kunnen ze zelf kiezen waar ze willen fietsen. En dat dat goed is voor de lichamelijke én geestelijke gezondheid laat mevrouw Van den Berg* zien. 

Mevrouw Van den Berg woont al ruim een jaar in de ZorgVilla. Voor haar leeftijd (93) is ze nog behoorlijk kras, maar de laatste tijd wordt toch steeds meer merkbaar dat de jaren hun tol beginnen te eisen. Vaak is ze in een gemakkelijke stoel in de hoek van de serre te vinden, half wakker, half slapend. Het wordt steeds lastiger om haar te activeren, steeds moeilijker om haar in beweging te krijgen terwijl dat juist voor haar zo belangrijk is. Toch is de stoel in de serre vandaag leeg want mevrouw Van den Berg is voor het eerst sinds 25 jaar weer op de fiets gestapt…

Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage
'k Heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen
(Skik ”Op  Fietse”)

Mevrouw Van den Berg is geboren in het Drentse zanddorp Westerbork en heeft daar het grootste gedeelte van haar leven gewoond. En alhoewel de afstand tussen de ZorgVilla in Veenoord en Westerbork hemelsbreed toch ruim 20 kilometer is, fietst ze nu rustig rond in haar geboorteplaats. Ik ga naast haar zitten en kijk met haar mee maar ze merkt het nauwelijks op. Haar ogen glanzen en ze wijst al fietsende naar het scherm. “Kiek toch es!” roept ze, met een onvervalst Drents accent. In haar gedachten is ze even weer 18 en fietst ze met haar verloofde naar het café aan de Hoofdstraat om te gaan dansen. Haar gezicht straalt en ze fietst van de ene naar de andere bekende plek. “Och, en daor, kiek nou toch es!” kraait ze, en wijst naar de kerk waar ze lang geleden getrouwd is. Ongemerkt is ze inmiddels al  meer dan 10 minuten aan het fietsen, het lijkt haar geen enkele moeite te kosten. Voor mij heeft ze geen aandacht, ze is in Westerbork, jong en heel gelukkig. Achter haar kijken meneer Smit, mevrouw Barends en mevrouw Peters ademloos mee. Ze zitten allemaal achterop de fiets. 

Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage
'k Soll wel zeggen ja het mag wel zo

Als mevrouw Van den Berg uiteindelijk klaar is met haar fietstocht wordt haar plek ingenomen door meneer Smit*. Die gaat naar Barcelona. Gewoon, op de fiets, ondanks zijn broze gezondheid en hoge leeftijd.  Gisteren was hij nog in Maastricht. Ondertussen huilt de wind om de huizen in Veenoord en klettert de regen tegen de ramen. Het is koud en guur Nederlands herfstweer.

Huiverend stap ik in mijn auto. Was ik maar in Barcelona. Net als meneer Smit, die heeft niks te klagen met zijn banden vol met wind...

Ben

*Namen zijn vanwege privacy verzonnen. Elke gelijkenis berust op toeval.

Altijd op de hoogte blijven? Volg ons online

Adres

Het Haagje 129A
7902 LE Hoogeveen

Heeft u zorg nodig?

Bel 0528 - 341 965