icon-phone arrow icon-search mail pinterest google-plus facebook instagram twitter youtube linkedin icon-share icon-close icon-whatsapp
Blog: de zin van het leven

De Zin van het Leven

Verdriet is, net als blijdschap of geluk, een emotie die je moet omarmen...

“Wat zou jij willen dat er op je grafsteen staat?” Fred keek me met een vragende blik aan. Ik was er even stil van. Goh, wat een vraag, die had ik niet zien aankomen. “Euh, ja, eigenlijk wil ik helemaal niet begraven worden als het zover is”, antwoordde ik, “Het zal wel een crematie worden, dus een grafsteen zal er dan niet komen”. Zo gemakkelijk kwam ik er niet vanaf. “Maar stél, stél dat je wel begraven zou worden. Wat zou er dan op je grafsteen moeten staan? Als je het zelf zou mogen zeggen?” ik krabde weifelend aan m’n kin. Zo’n vraag had ik mezelf nog nooit gesteld. “Je overvalt me wel met die vraag”, probeerde ik nog, “Ik heb echt geen idee, dat mogen de nabestaanden dan wel beslissen. Ik ben er dan niet meer, dus mij maakt het eigenlijk weinig uit”. Fred, schudde zijn hoofd. “Ik snap wat je zegt, maar toch zou het juist voor die nabestaanden zoveel mooier zijn als je over dat soort dingen nagedacht hebt”. Zijn helder blauwe ogen keken me vriendelijk aan, maar desondanks kon ik de pijn erachter bijna fysiek voelen.

Fred was aan het doodgaan. Aan een kanker die op dit moment helaas nog niet te genezen is. Toen het bij hem werd ontdekt was het al te laat voor behandeling, het enige wat er nog gedaan kon worden was om de korte tijd die hij nog had zo pijnloos mogelijk te maken. De ziekte zou hem hoe dan ook te pakken nemen en de maanden die resten waren inmiddels weken geworden en zouden binnenkort dagen zijn. Ik had bewondering voor Fred want, ondanks het onafwendbare lot dat hem wachtte, bleef hij positief. Soms leek het zelfs of zijn omgeving het moeilijker had met het naderende einde dan Fred zelf. Hij accepteerde zijn lot zonder morren en ging er mee om alsof hij een vakantie aan het plannen was. “Als het zover is, zal mijn familie het al moeilijk genoeg hebben. Tenminste, ik ga er maar vanuit dat ze een beetje verdrietig zullen zijn als ik er niet meer ben. Dat vind ik eerlijk gezegd ook wel een mooi idee. Verdriet is, net als blijdschap of geluk, een emotie die je moet omarmen, een emotie waar je rijker van wordt en waar je van leert. Je moet dan niet bezig zijn met al die praktische zaken zoals een tekst op een steen. Bovendien, het is toch zeker mijn steen?“ Ik knikte. Tja, daar had hij wel een punt. Maar toch: om nu al met zoiets bezig te zijn... Hij knipoogde. “Ik hoop dat ik ze nog één keer goed aan het lachen krijg”. Fred stond bekend om zijn practical jokes en het zou me inderdaad niet verbazen wanneer hij nog een goede grap had bewaard als uitsmijter van zijn leven.

Drie weken later stonden we met zijn allen aan zijn graf. Het was een mooie, droevige uitvaart met ruimte voor zowel blijdschap als verdriet, precies zoals Fred had gewild. Ik moest terugdenken aan ons laatste gesprek en hoe hij met zijn naderende einde was omgegaan. Een herinnering die ik nog lang zal koesteren. Dank je vriend, ik ga je missen. Een graftekst zal ik niet gaan bedenken maar ik heb inmiddels toch wel een playlist met passende muziek gemaakt op Spotify. Dan hebben we dat alvast maar gedaan.

Gisteren ben ik nog een keer op het kerkhof geweest. Er lag inmiddels een grote, zware marmeren deksteen op het graf van Fred. In het marmer, uitgebeiteld, de inscriptie:

Hier ligt Fred

Ik ben er uit

De zin van het leven is

(z.o.z.)

Twintig meter verderop keek een oudere vrouw geërgerd op toen ik luidkeels lachend de serene stilte verstoorde. Met een grote glimlach verliet ik de begraafplaats. Het regende zachtjes. Dat hoort zo, op een kerkhof. 

Ben

 

Altijd op de hoogte blijven? Volg ons online

Adres

Het Haagje 129A
7902 LE Hoogeveen

Heeft u zorg nodig?

Bel 0528 - 341 965