icon-phone arrow icon-search mail pinterest google-plus facebook instagram twitter youtube linkedin icon-share icon-close icon-whatsapp
Blog: de zin van het leven

De Brief

Vandaag, 12 mei, is het de Dag van de Verpleging. Een dag waarop we wat extra aandacht schenken aan het bijzondere, zware, maar ook mooie werk dat vooral in deze tijd zijn waarde voor de samenleving toont. Wat mij betreft is 2020 het Jaar van de Verpleging.

Dit is het verhaal van Els. Els is 25 jaar en staat sinds een paar jaar zoals dat heet ‘op eigen benen’. Ze heeft een leuk huurhuisje vlakbij het centrum van de stad waar ze, samen met haar kat, meneer Snorremans, nu al bijna twee jaar met volle tevredenheid woont. Ze werkt als verpleegster in het plaatselijke ziekenhuis en is daar, althans volgens haar collega’s, het zonnetje van de afdeling. Tot voor kort ging het goed met Els, maar de laatste tijd is ze best wel bang.

Dit is ook het verhaal van Gerard.Gerard is net 23 jaar geworden en ook hij woont sinds kort zelfstandig in een eigen flatwoning die hij, met behulp van zijn vrienden, grondig heeft gerenoveerd.Gerard is, al zegt hij het zelf, best wel handig en dat komt dan ook reuze goed van pas in zijn werk als timmerman. Hij heeft een leuk salaris, waar hij goed van kan rondkomen en leeft een onbezorgd leven. Maar de laatste tijd is Gerard best wel bang.

Els is bang dat ze het niet meer volhoudt. De coronacrisis heeft een zware tol van haar geëist. Op de IC afdeling waar ze werkt heeft ze de afgelopen weken de meest vreselijke momenten meegemaakt. Hoewel ze een sterke jonge vrouw is, merkt ze toch dat de stressvolle omstandigheden van haar werk af en toe te veel lijken te worden. Ondanks, of misschien wel dankzij de zware en lange werkdagen slaapt ze slecht en droomt ze van mensen die doodgaan. Laatst werd ze huilend en in paniek wakker zonder precies te weten wat de oorzaak daarvan was.

Ook Gerard is bang. En ook bij hem heeft de oorzaak van zijn angst te maken met het coronavirus al heeft dat, in zijn geval, niets met zijn werk te maken. Gerard is bang voor zijn opa, een breekbare man van 83 jaar bij wie onlangs een besmetting van het coronavirus is vastgesteld. Gerard is gek op zijn opa en beschouwt hem eigenlijk als zijn tweede vader. Nu ligt opa in het ziekenhuis en Gerard is bang, zo bang dat hij het niet gaat halen, dat hij binnenkort dood zal zijn. Een paar dagen geleden droomde hij, dat hij aan de rand van een open graf stond en in zijn droom durfde hij niet in het graf te kijken omdat hij wist wie hij er in zou zien liggen.

Ondanks haar angst houdt Els van haar werk. Ze kan goed met mensen omgaan en weet hoe belangrijk die eigenschap is, helemaal nu de patiënten op haar afdeling nauwelijks of geen contact meer mogen hebben met familie en het enige menselijk contact dat er nog over is, bestaat uit de korte momenten met het verplegend personeel. Els beseft hoe belangrijk die contactmomenten zijn en probeert met alles wat ze in zich heeft deze momenten zo waardevol mogelijk te laten zijn. Vorige week werd op haar afdeling een oude man van 83 jaar opgenomen en vanaf het eerste moment dat ze hem zag werd ze vertederd door dit lieve, broze mannetje met een gezicht vol prachtige rimpels en helderblauwe ogen waar, ondanks zijn ziekte, de levenslust nog vanaf spatte. Ze is gek op dit mannetje geworden maar tegelijkertijd kent ze zijn kansen maar al te goed en is ze ook voor hem bang.

Gerard mag niet op bezoek bij zijn opa. Hij begrijpt dat, maar tegelijkertijd moet hij soms vechten tegen de neiging om gewoon dat ziekenhuis binnen te stormen en naar het bed van zijn opa te gaan om dan, al is het nog maar één keer, hem een knuffel te geven en hem te vertellen dat hij hem mist en dat hij van hem houdt. Maar het mag niet, het kán niet. Hij heeft een lange brief geschreven en die afgegeven bij de receptie van het ziekenhuis. Een leuke jonge zuster kwam hem ophalen tenminste, hij dácht dat ze leuk was, want haar gezicht was nauwelijks te zien vanachter haar mondkapje en grote plastic bril. Ze klonk in ieder geval leuk en beloofde hem dat ze de brief naar opa  zou brengen en die, als hij weer wakker zou worden, aan hem zou voorlezen. Toen Gerard terug naar huis fietste voelde hij zich toch wat beter. Het komt vast wel goed.

De afgelopen nacht droomde Els dat het oude mannetje van 83, dat liéve mannetje van 83, ook was doodgegaan. Maar gelukkig bleek het niet meer dan een droom en toen ze hem op haar afdeling zag liggen, zo klein en hulpeloos in zijn bed, met al die slangen en apparaten om hem heen, toen was ze toch nog blij. Gelukkig, hij leeft nog.

Op het kastje, naast het bed van opa, ligt een brief. Die gaat ze hem voorlezen als hij wakker wordt. Het komt vast wel goed.

Ben

 

Altijd op de hoogte blijven? Volg ons online

Adres

Het Haagje 129A
7902 LE Hoogeveen

Heeft u zorg nodig?

Bel 0528 - 341 965