icon-phone arrow icon-search mail pinterest google-plus facebook instagram twitter youtube linkedin icon-share icon-close icon-whatsapp
Harde les...

Harde les

Het is vakantietijd als ik deze blog schrijf. Het is druk zoals ieder jaar in deze periode. En terwijl ik ’s avonds, genietend van een bakje gele vla, de dag overpeins moet ik denken aan een van mijn collega’s. Zij belde me vandaag met de boodschap dat ze overbelast is. “Overspannen” zoals dat ook wel wordt genoemd. Teveel en te lang achter elkaar gewerkt. En daar hadden wij beter op moeten letten. Terwijl ik terug antwoord dat ze daar zelf ook bij was hangt ze de telefoon op. Ze wachtte niet op mijn goed bedoelde “preek’ dat nee zeggen geen zonde is maar juist een teken dat je goed voor jezelf zorgt. Blijkbaar had deze collega het gevoel gekregen dat het haar eigen schuld was dat ze in deze situatie was gekomen. 

“Nee” zeggen in de gezondheidszorg blijkt voor velen onder ons een lastig onderwerp. We voelen ons erg verantwoordelijk voor de ander, voor onze cliënten, voor onze collega’s of voor onze organisatie. Meestal ook in die volgorde. Want “nee” zeggen kan betekenen, dat hulpbehoevende cliënten geen zorg krijgen, of dat andere collega’s overbelast raken, of dat de organisatie slecht te boek komt te staan etc. Veel medewerkers in de gezondheidszorg draaien overuren en gaan daar maar mee door tot… ze het niet meer kunnen opbrengen. Met alle gevolgen van dien. Thuis zijn ze niet meer zichzelf, op het werk geregeld geëmotioneerd of snel aangebrand. Onze cliënten hebben vaak haarfijn door of een zorgverlener lekker in zijn of haar vel zit of niet.

Helaas ben ik ervaringsdeskundige op dit gebied. Ik zei ook zelden nee… ik draaide overuren die ik nooit terug nam in vrije tijd. Een steeds groter groeiend verantwoordelijkheidsgevoel nam van mij bezit en ik had echt het beeld dat het zonder mij toch echt niet goed zou komen op het werk. Thuis waren ze niet blij met mijn hoge arbeidsethos en ik raakte er steeds verder in verstrikt…Gelukkig waren er mensen om me heen die mij hielpen en me tot inzicht lieten komen dat het zo niet langer kon. Ik volgde een training, die inzet op je persoonlijke ontwikkeling en werd geconfronteerd met mijn eigen ongezonde overtuigingen. Nu weet ik dat “ja” zeggen tegen mezelf ervoor gaat zorgen dat ik gezonder in mijn werk sta. Ik zeg geregeld ”nee” omdat het goed voor mij is om tijd voor mezelf te nemen. Met het “nee” zeggen leerde ik “ja” zeggen tegen mezelf.  Ik ben me gaan realiseren dat ik vele rollen in mijn leven vervul en dat ik deze rollen alleen maar goed kan vervullen als ik goed zorg voor mezelf. Ook heb ik mijn prioriteiten eens geanalyseerd. Niet langer staat “het werk’ op nummer 1. Nee, IK sta op nummer 1, en dan mijn gezin en dan het werk. Egoïstisch zeg je? Dat klinkt wellicht wel zo. Maar het is dankzij deze nieuwe overtuiging, dat ik over het algemeen fluitend naar mijn werk ga, weer actief deelneem in mijn gezin, meer beweeg, gezonder eet en me echt een stuk energieker voel dan jaren daarvoor. Dus van dat stuk “egoïsme” heeft iedereen om mij heen profijt. Inclusief mijzelf. En daarmee neem ik zelfregie en bevorder ik mijn eigen zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Want als ik als wijkverpleegkundige geen verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen leven, hoe kan ik dat dan bij een ander stimuleren? Nee, het is niet makkelijk. Het is soms een dagelijkse uitdaging maar daarom niet minder de moeite waard om meer voor jezelf te kiezen.

Mijn collega leert een harde les door met zichzelf geconfronteerd te worden. Maar als zij er net zo veel van leert als ik in die periode, hebben we er weer een nieuwe “ja- zegger” bij. En geloof mij: het zijn de ja-zeggers die het langst en het gezondst mee gaan in de gezondheidszorg. Dat gun je ons toch allemaal?

Ellen Wiersma
Wijkverpleegkundige bij de ZorgZaak

Altijd op de hoogte blijven? Volg ons online

Adres

Het Haagje 129A
7902 LE Hoogeveen

Heeft u zorg nodig?

Bel 0528 - 341 965